Η τελευταία ελευθερία (από τη συλλογή διηγημάτων Αρνούμαι)

-Γιατί τρέχω;... είπε. Είναι μάταιο να τρέχω... μάταιο...
Ήτανε ακριβώς στη διασταύρωση της Λεωφόρου Μαζικής Παραγωγής με τη Λεωφόρο Μαζικής Πειθαρχίας,
καθηλωμένος σστο φαρδύ πεζοδρόμιο από το σήμα τής τροχαίας...
Γύρω του, πλάι του, ήτανε πολλοί... Κοίταξε τα χέρια τους... τα χέρια τους...

-Είναι μάταιο να τρέχω..., είπε. Από στιγμή σε στιγμή θα υψωθεί ένα χέρι...
ένα χέρι που θα υψωθεί ειδικά για μένα, μόνο για μένα...
Λοιπόν, προς τι να τρέχω; Προς τι;...

Εκείνη τη στιγμή ήρθαν τα μεγάφωνα:

Βαδίζετε ακριβώς επάνω εις την Γραμμήν
την οποίαν έχει χαράξει η τροχαία,
μόνον τότε είσθε εν ασφαλεία...
Βαδίζετε ακριβώς επάνω εις την Γραμμήν
την οποίαν έχει χαράξει η Κράτος,
μόνον τότε είσθε εν ασφαλεία...

Στην άσφαλτο έτρεχαν τ' αυτοκίνητα,
χιλιάδες αυτοκίνητα έτρεχαν με 100 χιλιόμετρα την ώρα, τώρα η άσφαλτος ήτανε στην απόλυτη διάθεση των αυτοκινήτων...

-Σφίξε το χέρι σου στο δικό μου!.. είπε. Κράτα με καλά, κράτα με καλά!..
Στο διάολο η γραμμή της τροχαίας!.. Στο διάολο η Γραμμή του Κράτους!..
Κράτα με καλά, κράτα με καλά τώρα... τώρα και για πάντα!..

Έσφιξε δυνατά τη σάκα του γιού του στο δεξί του χέρι και χύθηκε στη άσφαλτο,
τ' αυτοκίνητα έτρεχαν ολοένα εκεί με 100 χιλιόμετρα την ώρα,
χιλιάδες αυτοκίνητα με 100 χιλιόμετρα την ώρα...

Στείλτε τα σχόλιά σας για κάποια καταχώριση ή το δικό σας κείμενο.

Αντίφαση / Κεντρική Σελίδα