Ο στρατός ξεκινά ... (΄Αννα μην κλαις...)
Χτες παρουσιάστηκε στις ειδήσεις ένα ντοκουμέντο από την Παλαιστίνη.Δυο αδέρφια 6 και 13 ετών κάνανε ποδήλατο την ώρα που πλησίαζε στον οικισμό τους ένα τανκ. Προσπάθησαν να ξεφύγουν. Δεν τα κατάφεραν. Οι Ισραηλινοί στρατιώτες σταμάτησαν το άρμα, στόχευσαν και τους σκότωσαν.
Στον πόλεμο υπάρχουν θύτες και θύματα
Υπάρχουν δυο αδέρφια που σκοτώνονται
|
| _________________________________________ |
Η Βοσνία, ο Σαντάμ και ο Κλίντον.Η Πάτρα, η Ελλάδα κι όχι μόνο: όλος ο πολιτισμένος κόσμος μας, γιορτάζει τις απόκριες. Χορεύει, πίνει, ερωτεύεται.Απ' την άλλη στην τηλεόραση (4ο, 5ο θέμα στις ειδήσεις) κάτι λένε για τους Αμερικάνους και για το Σαντάμ. Σε λίγες μέρες - απ' ότι φαίνεται - (μετά το καρναβάλι φυσικά) όλοι θα ασχολούμαστε με τα έξυπνα όπλα των Η.Π.Α., με το τι παιχνίδια παίζονται και ίσως με το πόσοι σκοτώθηκαν. Βγήκε ο Κάρτερ (νομίζω) προχτές και είπε κάτι για ένα αναμενόμενο πλήγμα 100.000 αμάχων (φυσικά όλοι Ιρακινοί). Πέρα από αυτά δεν αποκλείεται να κάνει αντίποινα και ο Σαντάμ. Κι άλλοι νεκροί: Κουβέιτ, Ισραήλ, Τουρκία, Ιράν κλπ. Εφτά χρόνια πέρασαν από την Καταιγίδα της Ερήμου. Τώρα είδα τον τίτλο "Κεραυνός της Ερήμου". Ήμουνα μικρός τότε - δε θυμάμαι λοιπόν πολλά. Αμυδρά μόνο έρχονται στο μυαλό μου κάτι εικόνες νεκρών Κορμοράνων - θυμάτων του Σαντάμ, που μετά από χρόνια ειπώθηκε πως είχαν σκοτώσει οι Η.Π.Α. για τον έλεγχο της κοινής γνώμης κλπ. Δεν θυμάμαι πολλά λοιπόν. Μόνο πέρυσι άκουσα το σχόλιο ενός φωτορεπόρτερ που ήταν εκεί και είπε πως το '91 (στο Ιράκ) ήταν "ρέιβ πάρτυ" μπροστά στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας. Κι ίσως να 'χε δίκιο. Όσο λιγότερο σκληρός όμως κι αν ήταν, παραμένει πόλεμος και οι συνθήκες θα ήταν το ίδιο απάνθρωπες. Κι επειδή ξέρω αρκετά για τη Βοσνία, θα μιλήσω για τον πόλεμο αυτό που ίσως σε μικρότερη έκταση να επαναληφθεί σε λίγες μέρες. Το '91 που ξεκίνησε ο Πόλεμος της Γιουγκοσλαβίας, όπως είπα και πριν, ήμουνα μικρός - δεν ήξερα καν ποιοι πολεμούσαν. Λίγα χρόνια πιο μετά οι γονείς μου αποφάσισαν να φιλοξενήσουν ένα αγόρι από εκεί πάνω και τότε έμαθα. Θυμάμαι ακόμα τον Ντάρκο, τη Μαριάνα, τον Ζόραν και τ' άλλα παιδιά που 'ρθαν τότε να μας κοιτάν με μάτια ορθάνοιχτα, να αναρωτιούνται πού ήρθαν, πώς θα ζήσουν... Μετά άρχισα να μαθαίνω πώς ξεκίνησε ο πόλεμος, ποιοι έφταιξαν και πόσο, πόσοι πέθαναν και γιατί. Κι άρχισα να μαθαίνω πώς πέθαναν. Κι άρχισα να τα ψάχνω τα πράγματα και να βλέπω ότι κατά το '95 ο πόλεμος γινόταν όχι στις μάχες αλλά στο κατά πόσο ευαίσθητος ήταν ο Αμερικάνικος λαός, στο κατά πόσο εύκολα μπορούσε να διαπράττει γενοκτονίες ο Κλίντον. Κι άρχισα να καταλαβαίνω ότι τα πράγματα δεν ήταν όπως φαίνονταν, δεν ήταν όπως τα διάβαζα στο TIME ή σε κάποιο άλλο δυτικό περιοδικό, δεν ήταν όπως τα έλεγε το CNN. Οι δημοσιογράφοι πάλι εδώ, στην Ελλάδα, τα έλεγαν αλλιώς. Για άλλους λόγους κι αυτοί. Το θέμα όμως, είναι ότι μέσα σ' όλα αυτά τα παιχνίδια και τους εθνικισμούς χάθηκαν πολλές ζωές, πάρα πολλές. Και το ακόμα χειρότερο είναι ότι μ' αυτούς που πέθαναν βιολογικά, πέθαναν κι άλλοι, ακόμη πιο πολλοί, ψυχικά. Πήγα στη Βοσνία πέρυσι - ένα χρόνο μετά τον πόλεμο - να δω τα παιδιά, να γνωρίσω τους δικούς τους. Κι είδα τα συντρίμμια: στα κτήρια, στην πόλη, στους ανθρώπους. Ένας λαός προσπαθούσε να βρει το δρόμο για την ανάπτυξη, ενώ ταυτόχρονα ρωτούσε γιατί; . Και δεν είναι σχήμα λόγου: "Οι γείτονές μας ήταν Κροάτες, πολύ καλοί άνθρωποι. Πολύ φίλοι με τον πατέρα μου. Γιατί μας βάλανε να σκοτωθούμε μαζί τους; Γιατί έπρεπε να τους μισήσουμε;" έλεγε ο Ντράζαν, Σέρβος, 16 ετών, το Σεπτέμβριο του 1997. Ο Ντράζαν έχασε τη μητέρα του το '92, από τροχαίο. Τα ξαδέρφια του έχασαν τον πατέρα τους την ίδια χρονιά από σφαίρα Κροάτη snider (ελεύθερου σκοπευτή). Τους έχουν θάψει στο ίδιο μνήμα στο νεκροταφείο της πόλης. Τα παιδιά πάνε συχνά εκεί. Πήγα κι εγώ με το Ντάρκο και το Ντράζαν κι άναψα ένα κερί στον τάφο. Ήταν προσεγμένος και πλούσιος. Κοίταξα γύρω μου: αμέτρητα μνημεία. Άλλα πλούσια, άλλα φτωχά. Οι ημερομηνίες επάνω τους στη συντριπτική τους πλειοψηφία ήταν από το '92 έως το '96. Ήταν πολλοί οι τάφοι. Κι ήταν πολλοί οι τάφοι εκείνοι που σκέπαζαν οικογένειες ολόκληρες: τους γονείς και τα παιδιά τους. Ήταν πολλοί όμως και οι τάφοι που σκέπαζαν μόνο τους γονείς. Τα παιδιά είχαν μείνει ζωντανά, να τραβήξουν το δρόμο τους. Να κρατηθούν ζωντανά. Δεν είχα μιλήσει σε κανέναν έτσι για το τι είδα στο νεκροταφείο. Δεν υπήρχε λόγος, δε δόθηκε και η ευκαιρία. Μόνο έτσι επιγραμματικά για το τι ένοιωσα. Το τι σκέφτηκα, ούτε τώρα θα το πω, δεν ξέρω πως ακριβώς να το εκφράσω. Έφυγα από τη Βοσνία με τα συναισθήματα που είχα στο νεκροταφείο. Η αναχώρησή μας έγινε εν μέσω φόβων εμφυλίου μεταξύ Σέρβων της Βοσνίας του Κάραζιτς και της Πλάβσιτς. Κάτι τέτοιο δεν έγινε. Τα πράγματα ελπίζω να πηγαίνουν καλύτερα. Από το Σεπτέμβριο δεν ξαναμίλησα με τα παιδιά. Για τον πόλεμο όμως έμαθα περισσότερα. Σιγά-σιγά άρχισαν όλοι να βγάζουν τις κρυμμένες αλήθειες, εκείνες που θάφτηκαν τις μέρες του πολέμου. Οι μεγάλες δυνάμεις πέτυχαν αυτό που ήθελαν. Χρησιμοποίησαν τις εθνικιστικές τάσεις των Γιουγκοσλάβων και μετέτρεψαν την ισχυρή και αρκετά ανεπτυγμένη Γιουγκοσλαβία σε έξι αποδυναμωμένα κράτη. Φυσικά για την επαναστατική και προκλητική στάση του Τούτζμαν και για την αυταρχική και την επίσης προκλητική συμπεριφορά του Μιλόσεβιτς δε φταίνε ούτε οι Ευρωπαίοι, ούτε οι Αμερικάνοι. Αυτοί μπλέχτηκαν αργότερα και πραγματικά έκαναν τα πράγματα όσο χειρότερα μπορούσαν. Στο Ιράκ τώρα ο Κλίντον δεν έχει να τιμωρήσει τους κακούς Σέρβους που πειράζουν τους καημένους τους Μουσουλμάνους. Ούτε να μαλώσει το Σαντάμ που μπήκε στο Κουβέιτ. Τα 'βαλε με το Σαντάμ χωρίς ισχυρή δικαιολογία και ακόμα χειρότερα ετοιμάζεται να σκοτώσει μυριάδες αμάχους, κατοίκους ενός κράτους που στο κάτω-κάτω τελεί υπό καθεστώς δικτατορίας. Φυσικά τα πετρέλαια είναι αναγκαία, τα ροζ σκάνδαλα πρέπει να ξεχαστούν, τα όπλα να ξεσκουριάσουν. Τα αμερικανάκια όμως φαίνεται ότι έστω για μια φορά αποδείχθηκαν ευαίσθητα εκεί που έπρεπε κι έκαναν τον πρόεδρό τους να το σκέφτεται το θέμα. Κι αν τώρα μόνο το 63% υποστηρίζει τις κινήσεις του, όταν αρχίσουν να χάνονται ανθρώπινες ζωές και όταν αρχίσουν οι απώλειες και από την αμερικάνικη πλευρά ο Bill - ελπίζω - ότι δε θα αισθάνεται άνετα. Εκτός αν οι πολίτες της χώρας του αποδειχθούν για άλλη μια φορά πραγματικά αμερικανάκια και τραβήξει όλη την προσοχή τους κάνα καινούριο σκάνδαλο.
Το κείμενο αυτό γράφτηκε στις 28-02-1998 από τον εβλ. |
|
|
|
|
|
|
|
|
Στείλτε τα σχόλιά σας για κάποια καταχώριση ή το δικό σας κείμενο.